Marinus Boezem
(1934, Leerdam doğumlu. Middelburg’ta yaşıyor ve çalışıyor.)
Marinus Boezem, Jan Dibbets ve Ger van Elk ile beraber, 1960’lı yılların ortalarından itibaren Hollanda’da sanat pratiğini klasik malzeme ve yöntemlerden kararlı bir şekilde bağımsızlaştıran yaklaşımların başlıca öncülerindendi. When Attitudes Become Form (1969) ve Op Losse Schroeven (1969) gibi çığır açıcı sergilere katılan Boezem’in erken dönem işleri, yalnızca bir fikirden ibaretti ya da gerçekleştirilmek üzere hazırlanmış yazılı tasarılar biçimindeydi. Boezem, sanat eserini geleneksel değer dayanaklarından ayırarak, eşsizlik ve kalıcılık kavramlarının temelini sarstı. 1970’lerin ortaları itibariyle kavramsal yaklaşımlarını, çevrenin önemli bir rol oynadığı heykellerinde kullanmaya başladı. Hava, ışık, ses ve hareket olguları, heykellerinin de başlıca çıkış noktası oldu. 1970’li yıllarda öğretim, sanatçının faaliyetlerinin önemli bir parçası haline geldi. Sanatın herkese yönelik olduğuna dair idealist bir inanç ve sanat dünyasına karşı kuşkucu bir duruşla kendisini, o dönemin tabiriyle “gayriresmî eğitim”e adadı.
“İçtenlikle umarım ki, sergi süresince hava ılık olur ve 3m/s hızla esen rüzgâr hafif bir esinti yaratır: İşte o zaman yapraklar ve sürgünler sürekli kımıldar, küçük dallar hareket etmeye başlar. Toz zerrecikleri ve kağıtlar uçuşarak döner durur.” Marinus Boezem (1969)
Boezem, Temperature/Humidity Drawings [Sıcaklık/Nem Çizimleri] (1970) adlı serisinde, insan duyularının normal işleyişiyle bir ilişki kurmak üzere sıcaklık değerlerini gösteren sıradan çizimler kullandı. 1968 tarihli Weerkaart, donderdag 26 september 1968 [Hava Durumu Haritası, 26 Eylül 1968, Perşembe] adlı işi ise, söz konusu günün hava durumu haritasıdır. Avrupa ve Atlantik Okyanusu’nu kapsayan haritada okyanus mavi, kıta ise yeşil renkle gösterilir. İzobarlar ve diğer meteorolojik “terimler” rüzgârın yönünü belirtir ya da küreselleşmeyle dünya çapında ivme kazanmakta olan iletişim kanallarının etkilerine ilişkin sorular yöneltir.
Marinus Boezem, Jan Dibbets ve Ger van Elk ile beraber, 1960’lı yılların ortalarından itibaren Hollanda’da sanat pratiğini klasik malzeme ve yöntemlerden kararlı bir şekilde bağımsızlaştıran yaklaşımların başlıca öncülerindendi. When Attitudes Become Form (1969) ve Op Losse Schroeven (1969) gibi çığır açıcı sergilere katılan Boezem’in erken dönem işleri, yalnızca bir fikirden ibaretti ya da gerçekleştirilmek üzere hazırlanmış yazılı tasarılar biçimindeydi. Boezem, sanat eserini geleneksel değer dayanaklarından ayırarak, eşsizlik ve kalıcılık kavramlarının temelini sarstı. 1970’lerin ortaları itibariyle kavramsal yaklaşımlarını, çevrenin önemli bir rol oynadığı heykellerinde kullanmaya başladı. Hava, ışık, ses ve hareket olguları, heykellerinin de başlıca çıkış noktası oldu. 1970’li yıllarda öğretim, sanatçının faaliyetlerinin önemli bir parçası haline geldi. Sanatın herkese yönelik olduğuna dair idealist bir inanç ve sanat dünyasına karşı kuşkucu bir duruşla kendisini, o dönemin tabiriyle “gayriresmî eğitim”e adadı.
“İçtenlikle umarım ki, sergi süresince hava ılık olur ve 3m/s hızla esen rüzgâr hafif bir esinti yaratır: İşte o zaman yapraklar ve sürgünler sürekli kımıldar, küçük dallar hareket etmeye başlar. Toz zerrecikleri ve kağıtlar uçuşarak döner durur.” Marinus Boezem (1969)
Boezem, Temperature/Humidity Drawings [Sıcaklık/Nem Çizimleri] (1970) adlı serisinde, insan duyularının normal işleyişiyle bir ilişki kurmak üzere sıcaklık değerlerini gösteren sıradan çizimler kullandı. 1968 tarihli Weerkaart, donderdag 26 september 1968 [Hava Durumu Haritası, 26 Eylül 1968, Perşembe] adlı işi ise, söz konusu günün hava durumu haritasıdır. Avrupa ve Atlantik Okyanusu’nu kapsayan haritada okyanus mavi, kıta ise yeşil renkle gösterilir. İzobarlar ve diğer meteorolojik “terimler” rüzgârın yönünü belirtir ya da küreselleşmeyle dünya çapında ivme kazanmakta olan iletişim kanallarının etkilerine ilişkin sorular yöneltir.
