Michalengelo Pistoletto
(1933, Biella doğumlu. Biella ve Torino’da yaşıyor ve çalışıyor.)
Michelangelo Pistoletto’nun erken dönem işlerinde, oto-portreye dayalı bir sorgulama belirgindir. Pistoletto, 1961-1962 yıllarında, izleyiciyi ve gerçek zamanı aynı anda doğrudan işin içine alan ilk “ayna resimleri”ni yaptı. 20. yüzyılın erken dönem avangartlarınca yıkılmış ve reddedilmiş olan Rönesans perspektifini ön plana çıkarmaya çalıştı. 1965’ten 1966’ya, öncü ve güçlü temsilcilerinden biri olduğu Arte Povera (Yoksul Sanat) akımının doğuşunda kritik bir önemi bulunduğu düşünülen Minus Objects adlı bir dizi iş üretti. Doğal ya da endüstriyel her türlü malzeme, kompozisyon ve yapım yönteminin kullanılabildiği Arte Povera, belirli bir tarzdan ziyade bir yaşam felsefesiydi. Sonrasında geleneksel sergi mekânları dışında çalışmaya başlayan Pistoletto, farklı disiplinler ile toplumun değişik kesimlerinden sanatçıları bir araya getiren “yaratıcı iş birlikleri” geliştirdi. 1970’li yılların sonu ve 1980’lerin başında, poliüretan ve mermer ile çalışarak sanat tarihindeki örneklerden temel alan heykeller yaptı.
Pistoletto’nun Donna che disegna [Çizim yapan kadın] (1962-1975) adlı işi, hem bir ayna hem de bir fotoğraf olarak gerçekliği yalnızca temsil etmez, aynı zamanda sunar. İzleyici kadar içinde bulunduğu çevrenin de işe dâhil olmasıyla statik ve dinamik, yüzey ve derinlik, mutlak ve görece birbiriyle çarpışır.
“Ayna kullanmaya başladım, çünkü herkes kendisi hakkında bildiklerinin sorumluluğunu taşımak zorunda… Kendine özgü nitelikleri sayesinde ayna, resim sanatındaki değişim kaynaklı problemlerden bağımsızdır. Ve fotoğraf, insanlığı temsil yöntemlerinden aynaya en yakın olanıdır. Aralarındaki tek önemli fark, aynanın imgeyi anbean yansıtması, fotoğrafın ise çıkış noktası olarak geçmişi almasıdır. Fotoğraf sayesinde, ilişkili ve fakat eşzamanlı olmayan gerçeklikler aynı çerçevede yer alabilir; birbirlerinden tamamen bağımsız dahi olsalar, birbirlerinin tasdikine katkıda bulunabilirler. Bu şekilde her türlü yapay deformasyondan kaçınarak, zaman ve mekânda ayrılmış unsurların en yoğun hâllerine ulaşırım.” Michelangelo Pistoletto (2010)
Michelangelo Pistoletto’nun erken dönem işlerinde, oto-portreye dayalı bir sorgulama belirgindir. Pistoletto, 1961-1962 yıllarında, izleyiciyi ve gerçek zamanı aynı anda doğrudan işin içine alan ilk “ayna resimleri”ni yaptı. 20. yüzyılın erken dönem avangartlarınca yıkılmış ve reddedilmiş olan Rönesans perspektifini ön plana çıkarmaya çalıştı. 1965’ten 1966’ya, öncü ve güçlü temsilcilerinden biri olduğu Arte Povera (Yoksul Sanat) akımının doğuşunda kritik bir önemi bulunduğu düşünülen Minus Objects adlı bir dizi iş üretti. Doğal ya da endüstriyel her türlü malzeme, kompozisyon ve yapım yönteminin kullanılabildiği Arte Povera, belirli bir tarzdan ziyade bir yaşam felsefesiydi. Sonrasında geleneksel sergi mekânları dışında çalışmaya başlayan Pistoletto, farklı disiplinler ile toplumun değişik kesimlerinden sanatçıları bir araya getiren “yaratıcı iş birlikleri” geliştirdi. 1970’li yılların sonu ve 1980’lerin başında, poliüretan ve mermer ile çalışarak sanat tarihindeki örneklerden temel alan heykeller yaptı.
Pistoletto’nun Donna che disegna [Çizim yapan kadın] (1962-1975) adlı işi, hem bir ayna hem de bir fotoğraf olarak gerçekliği yalnızca temsil etmez, aynı zamanda sunar. İzleyici kadar içinde bulunduğu çevrenin de işe dâhil olmasıyla statik ve dinamik, yüzey ve derinlik, mutlak ve görece birbiriyle çarpışır.
“Ayna kullanmaya başladım, çünkü herkes kendisi hakkında bildiklerinin sorumluluğunu taşımak zorunda… Kendine özgü nitelikleri sayesinde ayna, resim sanatındaki değişim kaynaklı problemlerden bağımsızdır. Ve fotoğraf, insanlığı temsil yöntemlerinden aynaya en yakın olanıdır. Aralarındaki tek önemli fark, aynanın imgeyi anbean yansıtması, fotoğrafın ise çıkış noktası olarak geçmişi almasıdır. Fotoğraf sayesinde, ilişkili ve fakat eşzamanlı olmayan gerçeklikler aynı çerçevede yer alabilir; birbirlerinden tamamen bağımsız dahi olsalar, birbirlerinin tasdikine katkıda bulunabilirler. Bu şekilde her türlü yapay deformasyondan kaçınarak, zaman ve mekânda ayrılmış unsurların en yoğun hâllerine ulaşırım.” Michelangelo Pistoletto (2010)
